یک کارشناس آبخیزداری و منابع طبیعی با اشاره به وابستگی متقابل دام و مرتع گفت: خروج دام از مراتع و جایگزین کردن آن با نژادهای غیربومی، امنیت غذایی کشور را به مخاطره می‌اندازد.
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی دیده‌بان امنیت غذایی به نقل از خبرگزاری تسنیم، حمید سینی‌ساز «کارشناس آبخیزداری، منابع طبیعی و کشاورزی» با اشاره به اینکه یکی از موضوعاتی که باید در آبخیزداری مدنظر واقع شود، توجه به پوشش گیاهی و مراتع به‌عنوان عامل و مانع طبیعی کاهش‌دهنده قدرت و سرعت آب در وقوع سیل‌ها است، گفت: یکی از قوانینی که در این خصوص محل بازنگری جدی است و نیاز به اصلاح دارد، ماده 14 قانون «افزایش بهره‌وری بخش کشاورزی و منابع طبیعی» است. در بند ب این ماده، آمده که در راستای حفظ پوشش گیاهی مراتع، از جمعیت دام مرتعی تا حد تعادل کاسته شود و دام‌های صنعتی و یکجانشین جایگزین آن شود.
این کارشناس آبخیزداری، منابع طبیعی و کشاورزی ادامه داد: در قانون مذکور اولاً حد تعادل تعریف نشده است و این راه را برای حذف هرچه بیشتر دام‌های مرتعی و در حقیقت انقراض تدریجی گونه‌های ژنتیکی دام‌ها و نژادهای بومی هموار می‌کند. اتفاقی که متأسفانه امروزه در حال رخ دادن است. ثانیاً طراحان این قانون، گویا مقوله وابستگی متقابل دام و مرتع را که در مقالات علمی ثابت شده، یا اصلاً قبول نداشته و یا اینکه نادیده گرفته‌اند. نتیجه این دو اشکال قانونی باعث وابسته شدن کشور به واردات بی‌رویه نژادهای دام غیربومی شده است که این نژادها به‌همراه خود الزامات دیگری نظیر خوراک و نهاده‌های دامی و نیز شرایط نگهداری خاص می‌طلبد که آنها نیز عموماً وارداتی است و کشور را در این مسأله وابسته می‌کند.
سینی‌ساز افزود: مراتع به دام و فضولات آن نیاز دارند؛ چرای دام در مراتع باعث تقویت قدرت جذب خاک و نگهداری رطوبت باران شده در آن شده و همچنین قدرت جوانه‌زنی علوفه‌ها و پوشش گیاهی را افزایش می‌دهد. به لحاظ علمی نیز ثابت شده است که مواد موجود در بزاق دهان دام‌ها در جوانه‌زنی و رشد مجدد علوفه بسیار مؤثر است. از طرف دیگر باید توجه داشت که دام‌های کشور ما نیز متقابلاً به‌دلیل اینکه ذاتاً کوچ‌رو هستند، برای تغذیه به مراتع نیاز دارند و در طی هزاران سال، با چنین شرایطی خو گرفته‌اند.
ثبت دیدگاه